ik heb geen splinter logica

alles wat vanzelfsprekend lijkt is mij vreemd

ik vind zelfs één plus één onbegrijpelijk

simpel maar toch, de nul is gewoon voor mij de letter O

een staartdeling tot daar aan toe maar liefst

niet achter de komma

nochtans is de komma mijn lieveling

maar dan in een boek of poëzie

de zachte weifelende krul waarbij

je even je wijsvinger op je lippen legt

véél langer dan nodig bij stil staat

zoals je kijkt naar een doek van Hopper

urenlang tot de suppoost je wijst op het sluitingsuur