ik wacht op de avond terwijl
het nog niet regent tenminste
niet tastbaar ontaard
staar ik naar de hemel geruisloos
wordt het stilaan onklaar
en bij de eerste druppel, de schroom
van een traan bij verbijsterd verdriet
-
de hemel moet de vreselijkste plek op aarde zijn het onsterfelijk manu militari gelukkig zijn met elke dag dezelfde pap en het monotone roze...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten