de onaffe zinnen laten veel

open zekerheden definitief

en onherroepelijk finaal, het vanzelfsprekende

zo onvoltooid zijn zinnen

als ik geef er of winkel gesloten door

onvermijdelijk moet je stilstaan

nadenken, verbeelden, verhelderen, invullen

ergernis of gewoon iemand aanspreken

zoveel biedt onaf want

 

het laatste blad van de herfst viel

in de winter

ik dacht dat het mijn vriendje was

elke ochtend groetten we mekaar

ik zei hallo, het blad knikte

kort maar hoffelijk, een luchtig contact

het had het uitgezongen

in de trage lente, de felle zomer

en de roodbruine herfst

bosgroen nog, het eikenblad

en dan diep

in december

liet het me vallen

zomaar, geen afscheidsvelletje

geen hartelijk uitwaaien

alsof het helemaal onbetekenend was

enkel nog de kaalste boom ooit 

 

 ik wacht op de avond terwijl

het nog niet regent tenminste

niet tastbaar ontaard

staar ik naar de hemel geruisloos

wordt het stilaan onklaar

en bij de eerste druppel, de schroom

van een traan bij verbijsterd verdriet

 hij legt het leer ondraaglijk traag op de stip

raakt even het witte punt, wrijft met de bal die onaards

stil moet blijven exact elf meter verwijderd van het zwarte gat

verwijdert zich maar

kijkt nooit naar de drukke gebaren van de donkere man

voor zich waas, hij weet, het is onherstelbaar

het dient precies en meteen raak te zijn ongenadig

verstomt het geluid in de immense arena

in de verte een kordaat fluitsignaal

de onhoudbare spanning

van seconden die eeuwen duren en weten

het moet nu gebeuren, leven en dood

op het onbetekenende ronde punt

de kolossale ontlading of

het koelbloedig sterven na het schot