hij had die afgewerkte adem
van een olijfboom in de vroege lente
zo iemand bij wie je vanzelfsprekend stil staat
en geruisloos wacht bij elk luchtledig moment
en dan die souffle van presentie
die rust van een windstil blad aan die olijfboom
je zou er zelfs vrede mee hebben als hij doodgewoon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten