ineens weet je het gewoon
al lijkt het onuitspreekbaar
de leegte van niet meer stil staan
bij het rillen van een eikenblad
het niet meer geilen bij een opwaaierend rokje
het genot van diep inhaleren
als het verschil tussen dag en nacht
gewoon grijs wordt
en je enkel een vluchtig schouderklopje krijgt
dan weet je het wel
die zorgvuldigheid om net op tijd,
voorkomend haast onhoorbaar de deur te sluiten

hij kende zijn wereld
zei men achteraf 

zoals de hoogtespringer
die met gespannen borst en lange armen
als een bekoorlijke meeuw net onder lat zweeft
die rimpelloos stil blijft
terwijl hij gebogen de piste verlaat bij een snijdende stilte
en de springster
die haar ranke lichaam
net over de 2:09 meter tilt maar
met haar pronte borsten de lat streelt
die siddert en tenslotte toch valt
bij het stormachtig applaus van een hitsige arena

en hoe ze mekaar snikkend omhelzen
in de doodstille catacomben
bij die honderdste van een millimeter tussen leven en dood

het was een zomer zonder zomer

die late namiddag in het leeg gelopen zaaltje

ze ruimden zwijgend de zandasbak op het koertje

de halflege kopjes, een verweesd broodje

het trage tafelkleed

er passeert een wagen in de straat

zoals alles voorbij gaat

plots kijken ze op, de man en de vrouw

een verwaaide deur, een spleet licht

vluchtig als een argusvlinder

dan zetten ze de stoelen op tafel

alsof er niets is gebeurd

 

er zijn zo van die dagen

waarop sterven goed zou zijn

het vervuld zijn van leven

dat tijdloze gevoel

van alles kan en mag

zo'n dag waarop je zonder schroom

en tegelijk deemoedig het leven ver draagt

bij een poëzie van dood gaan

die de dagen doorstaat