de lucht leek groen die trage ochtend

aan de grafsteen van Sophie, amper vier

in 1924, haar moeder Johanna werd lang geleden 76

ik neem de regen niet ernstig in deze vroege morgen

tussen de spleten het onkruid, er vervelt een boom naast de zerk

ik wou dat er een kauw landde op de steen

zo heel even, en liefst elke ochtend, in elk seizoen

bij het ontwaken van de dag

en op de dikke laag sneeuw, die onvergankelijke kraaiepootjes

van je hebt geleefd

het meisje met het heel lange

zwarte kleed maar onpeilbare diepe split laat veel open

een vermoeden van

het gespeelde ongeïnteresseerde

de onkreukbare godin met enkel hulpeloze aanbidders

je wordt stapelgek van het vervolg vooral

omdat je weet dat het nooit komt

 

 

de kraanvogel riep het vrouwtje
radeloos, die schrille kreet
zoals dieren ruiken als onweer nadert
of het blinde kind de moederborst
 
hij wist het, de kraanvogel
die zesde augustus in Hiroshima
niemand die het hoorde,  laat staan luisterde
een vogel, ach wat gekwek
Truman weet wel wat hij doet
wat een naam ook
of Little Boy, het leek wel een Indianenverhaal