donderdag 6 juni 2024

 er is tijd voor wind
de ijskoude gure, door merg en been
of de lichte bries, dun als blauwe zijde
's avonds de verkoeling met wijn en okkernoten
de storm in de duinen het opwaaien van het oneindige

de meeuw, hoe ze de wind dicteert
die onsterfelijkheid
tussen hemel en aarde


ach, die oude lange brieven
waar in elke letter de hunkering
de zinderende beloftes, het liefhebben in slow motion
la distance
bij een zonsondergang in de eenzame kajuit
en het klotsende water, hij aarzelt
om een punt te zetten achter een gezwollen zin
en toch weer een tijdloze liefkozing in de kommaloze brief
hij kijkt even op door de patrijspoort
bij de altijd weerkerende fata morgana 

ineens weet je het gewoon al lijkt het onuitspreekbaar de leegte van niet meer stil staan bij het rillen van een eikenblad het niet meer gei...