de verloren hoeken

in het Letterenhuis of de Albertina

in de schemerige coulissen

bij de verdwaalde fardes en

de nooit meer gelezen boeken

voorbij de verbodentoegangbordjes

of de betredenopeigenrisico deuren

bij het nagelatene, de vergeten haast

tot stof vergane muisstille rekken

in het deep web van het oude museum

behalve het ontegensprekelijke drentelen

van de achtergelaten archivaris

je hoort hem enkel als je luistert

 De oudste oudjes, ze leven nog.

Achter hun kanten gordijntjes, net laag genoeg

om te gluren, met teljoren van God Ziet U

of witte opgeblonken Lievevrouwtjes uit Oostakker of Beauraing

ze luisteren naar langspeelplaten met

operetteliederen, vaak hapert de plaat zoals een muziekdoos

helpt bij het dutten na de middag

ze kijken linear TV tot na Familie of Thuis in de voorplaats

soms slapen ze te lang in de sofa

en schrikken kwaad wakker omdat zij te hard snurkt

dan gaan ze maar slapen, gelaten doven ze de lampen

alweer een overwonnen dag

 

 is het de aftershave of

het kraken van het leer

als duiven opengevouwen landen aan mijn zitbank

alsof ik twee pond Spaanse tarwe heb opgeslagen in mijn broekzak

en niet bij het Romameisje met het McDonald bekertje ?

alsof een kind in elke witte baard Sinterklaas vermoedt ?

de hemel moet de vreselijkste plek op aarde zijn

het onsterfelijk manu militari gelukkig zijn

met elke dag dezelfde pap en het monotone

rozewolken gordijn als een dikke mist

die het zicht beneveld

waar poëzie volstrekt overbodig lijkt

want alles is vanzelfsprekend en ogenblikkelijk

voor iedereen gelijk, ongezond ontzondigd

het vlakke alledaagse van

elke dag gelukkig zijn, mijn Heer

wie wordt daar godverdomme gelukkig van