het wachten is voor de dichter

voorbehouden zoals rimpelloos water

aan de visser, het verdoen van tijd

waarvan we denken dat die bestaat

het ondergaan van de zon en

dan weer ochtendklaarte achter een einder

die we nooit kennen dan

is wachten haast

een daad van onbuigzaam verzet

op een zekere dag zal het dor zijn

de leegte van de speelkoer in een hete zomer

het zal zijn als woorden die je niet meer weet

of vergeten namen en toch

zal het geen alzheimer zijn

het zal gewoon helemaal op zijn

vogels gaan dan schuilen in het struikgewas

met dikke nek en gezwollen veren

en houden op met ritselen en vliegen

ze wachten heel gewoon tot het haast

vanzelfsprekend dooft

wij, wij moeten het uitzingen

zoals de heel oude analoge TV

waar je na lang kloppen enkel nog sneeuw ziet

soms een flard en dan weer troebel

maar die halsstarrig weigert de geest te geven 

 

er is nog zoveel lente weg

in de kraaknette stad waar

iedereen zwijgt tegen het vanzelfsprekend

wit dat gul de straten kleurt

bedelaars maken vuur in de impasse

waar geen mens hen tegen spreekt

geruisloos als vlokken valt de avond in de stad

er is nog zoveel tijd voor lente

 

 en dan is het in januari plots lente bij de bakker

het lauwe licht, de krokante broodjes, het verse brood

je kan de geur haast strelen, het meisje in smetteloos witte schort

is altijd vriendelijk in het frans of het engels, haar nederlands vermakelijk

hoe de ontbijtbroodjes onberispelijk tuimelen in de bruine zak

het zachte kraken bij het sluiten, het schuifelen

van nieuwe klanten, begerig over de lange toog, de zoete chocola

het is altijd warm bij de banketbakker.

 toen mijn vader ophield met leven

stierf gelijk de oude Telefunken

alsof ze vergroeid waren en alleen

hij exact wist waar men hoorde

te kloppen op de eikenhouten rug

Budapest, Wien en Paris verschenen

traag en apart, London gelijk met Greenwich Mean Time

het leken wel uren eer Monte Carlo het licht zag

alsof het eerst wat diende te verdonkeremanen

elke stad een verhaal, je was er nooit ineens zo lang

duurde het eer hij uitging

als het geluid van een Sabena Boeiing 747

die helemaal oploste, soms nog een streep wit tegen een oranje hemel

en dan niets meer

 wat als de Noordelijke Ijszee

zomaar smelt en briesend langs

Noorwegen, Denemarken over de wereldbol stroomt

tot Amsterdam, Parijs en Zurich helemaal blank staan

de Mount Everest als een pudding ineenzakt

de Wolga droog komt te staan, het Regenwoud in lichtelaaie

de Etna en de Katla als vuurspuwende draken

de biotopen verstikken, jaguars en beren

hongerig zwerven door de straten van Catania en Reykavik

in Death Valley de ondraaglijke geur van olie en zwavel

dan omhelzen de Heren uit het Kremlin, Washington, Jeruzalem 

en Tokio mekaar hartelijk aan het ronde bronzen meubel

vegen ze in één handomdraai Oekraïne, Gaza, Khartoem en Goma van tafel

er is nog hoop voor deze wereld op aarde