de oude horlogemaker in de Kloosterstraat

is nooit gehaast, beter 

dan wie ook kent hij het druppelen

van de tijd, vantijd tot tijd

kijkt hij door het raam, een ogenblik slechts

passanten rennen niets ontziend

legt hij minutieus de seconden op de lange werktafel

er is nooit urgentie bij de wijzerplaat, het kristal, de tandwielen

hij raakt haast opgewonden, zo wrijft hij ze

schoon, fonkelend als nieuw

zeker niet altijd zie je hem monkelen

omwille van het gejaagde op straat

hij werkt nooit tegen de klok, de oude

reparateur die zorgvuldig sorteert om geen vlekje of kras te maken

men morst niet met oneindigheid

de volstrekt enige mens op aarde die de tijd kan stil leggen

je hoort hem amper ademen, feilloos

op het ritme van de onverslijtbare staanklok