hij had die afgewerkte adem

van een olijfboom in de vroege lente

zo iemand bij wie je vanzelfsprekend stil staat

en geruisloos wacht bij elk luchtledig moment

en dan die souffle van presentie

die rust van een windstil blad aan die olijfboom

je zou er zelfs vrede mee hebben als hij doodgewoon

 

de kreet van de oude

het zou pijn kunnen zijn of

gewoon een roep om de verlorenheid

in het geroezemoes van de afdeling Herfstvreugde

of een banale stervensnood, zo vergaat

de kreet tussen de rochels en het schreeuwen

dan staat hij ineens recht, in kamer 201

en gooit de rollator in een ruk door de kraaknette ruit

bij geen godverdomme of kwaadheid

gaat hij zitten in de relax met traagschuim kussen