oo, er is niets

wat je soms leest

geen echtbreuk, ongeneeslijk

kind, het huis staat niet in brand

geen armoe, obsessies, geen oorlog zelfs

het klavier is gedwee

in ijselijke lijzigheid duurt de uitgerokken lange dag

de nevel van een lege tijd

gedachten hol, de kwisjes op TV

zwijgen een gewoonte, apart slapen naast mekaar

hij dooft de lichten

morgen weer klaar

het is godgeklaagd

dat je nooit kunt repeteren

of zelfs geen tweede keer mag

zoals bij het parkeren in één vloeiende beweging

bij het rij-examen

de mooiste dood is natuurlijk omringd

door geliefden, nog wat herinneringen, een mop

kus op het voorhoofd, een knuffel

en dan, niet te lang meer, zacht vergaan

sterven in je slaap is het makkelijkst, zeggen

de overledenen, wat zou het ?

Tenzij je de avond vóór het slapen gaan zegt :

vannacht ga ik sterven. Goeienacht nog.

Het is van alle tijden, iedereen doet het

maar men zwijgt er over in alle talen.

Daar zijn geen woorden voor.

Toch maar proberen ?

Makkelijker gedaan dan gezegd, dat sterven.

hij had die afgewerkte adem

van een olijfboom in de vroege lente

zo iemand bij wie je vanzelfsprekend stil staat

en geruisloos wacht bij elk luchtledig moment

en dan die souffle van presentie

die rust van een windstil blad aan die olijfboom

je zou er zelfs vrede mee hebben als hij doodgewoon

 

de kreet van de oude

het zou pijn kunnen zijn of

gewoon een roep om de verlorenheid

in het geroezemoes van de afdeling Herfstvreugde

of een banale stervensnood, zo vergaat

de kreet tussen de rochels en het schreeuwen

dan staat hij ineens recht, in kamer 201

en gooit de rollator in een ruk door de kraaknette ruit

bij geen godverdomme of kwaadheid

gaat hij zitten in de relax met traagschuim kussen