de blinde pingpong spelers

luisteren met ongeziene aandacht

naar het tikken van het witte balletje

op het houten plateau

het wrijven lijkt onbelangrijk in

het abstracte ballet van hun handen

het lijkt zelfs beschamend

bij het trommelen van het glanzend balletje

alsof men zou ingrijpen

bij een sacraal gebeuren

of zomaar zou schreeuwen

bij een doofstom gedicht

in gebarentaal 

ik zet zo graag het puntje op de i

het afstellen van de oude staanklok tot op 1 milliseconde

de perfecte plooi in de gestreepte pantalon

het glas wijn gevuld tot de uiterste rand

het handgeklap in het regelmatigste ritme

het verhaal met het ongewone maar buitengewone einde

en het oeverloze zoeken naar de speld in de hooiberg

het gedroogde gras uitgestald, stengel na stengel

op afgemeten afstand, urenlang

tot ineens de speld oplicht

de klaarte van een felle zonnestraal

het grondig schoon wrijven van het dunne staal

tot het net geen pijn doet aan de ogen

en dan weer naar de orde van de dag