het lijkt zo mooi en ver

Evere, ever, forever

de haltes Optimisme of Arbre Unique

tot de plek waar de namen

met vulpen worden opgeschreven

in lijvige boeken, ze heeft twee handen nodig

om het boek te tillen 

voor de Kongolese mama die een meisje zoekt,

ze heet Muësli

de wandelaars keuvelen en treuzelen

ze wijzen, de man knikt

ze gaan voort, maar schuifelen terug, ze lijken

het niet eens

een buste draagt een verweerde krans

in de lege nis van Gerard Dupont één roos

in een porseleinen vaas

bij "Notre Petit Charles", geboren 1905, overleden 1907

bij een wit uitgeslagen foto, alweer verse bloemen

de oude horlogemaker in de Kloosterstraat

is nooit gehaast, beter 

dan wie ook kent hij het druppelen

van de tijd, vantijd tot tijd

kijkt hij door het raam, een ogenblik slechts

passanten rennen niets ontziend

legt hij minutieus de seconden op de lange werktafel

er is nooit urgentie bij de wijzerplaat, het kristal, de tandwielen

hij raakt haast opgewonden, zo wrijft hij ze

schoon, fonkelend als nieuw

zeker niet altijd zie je hem monkelen

omwille van het gejaagde op straat

hij werkt nooit tegen de klok, de oude

reparateur die zorgvuldig sorteert om geen vlekje of kras te maken

men morst niet met oneindigheid

de volstrekt enige mens op aarde die de tijd kan stil leggen

je hoort hem amper ademen, feilloos

op het ritme van de onverslijtbare staanklok