je hoort ze nog schril

als krijt met bananenhoorns

en grote toetsen in oude kantoren

de bediende zonder kiel legt

een weg af, ademt vermoeid alsof

de hoorn weegt op zijn gestemdheid

een lange aankondiging geeft

gewicht aan plek en functie

ze roepen haast in vergane

telefoons alsof iedereen hardhorig lijkt

een klik, een deur die hard dichtslaat

er wordt enkel gebeld, weloverwogen

zoals je vroeger foto's nam

lachen en stil staan, stilaan

verachten wij het wachten

het geduld in Patience

de komma in daten

de brillantine in de elegante grijze middenstreep

een herinnering, weerloos als

het kind dat wankelt of

een kast die kreunt

een meeuw heel even over het water

gisteren was het er even, nog

maar pas was hij dood

we kochten ongebreideld bij de solden

praten over de vakantie en de gestolen

fiets, het muggenraam dat moet vervangen

de speelplaats en de volle leegte nadien

de vluchtige blik met de haastige vrouw met het mooie montuur

enkel lucht zijn wij

een sneeuwspoor dat dood loopt

 

tergend traag, onwillig wijkt de zee

indroef, soms nog een late groet, wat schuim en verwaaide schelpen

nat zand en lauwe zon

straks komt ze terug, grimmig, woest zelfs

onvermijdelijk weet ze alles wat was wordt nooit meer

de tristesse van het altijd weerkerende vergankelijke

 

binnenkort zal het lang geleden zijn

dat er afstand is en tijd was

er zal onderweg zijn naar iets wat vroeger

toekomst heette maar vandaag in de cloud hangt

alles zal tegelijk en ogenblikkelijk kunnen

om maar iets te zeggen het

zal van heel ver lijken op de subjonctif

alhoewel dit helemaal uit gebruik is natuurlijk

kome wat kome of het zij zo

zoals alles komt terug verleden tijd wordt