de Verloren Tijd

er is veel verloren tijd

in een mensenleven

niet beantwoorde liefjes

of gerateerde posities

onafgewerkte relaties 

uitputtende langlopende conflicten

ongekochte huizen onbezochte

steden, onbegonnen de wereldreizen

het zijn de vergeelde albums of

ellenlange fotogalerijen op je laptop

die je nooit meer opent 

en wat geen mens interesseert

er is teveel plaats voor verloren tijd

 

 allo zegt de jongen tegen

het meisje op het bankje

van de bushalte

ze knikt blozend, ogen neergeslagen, opgetrokken 

mooie benen, hij is bedeesd

zij nog meer, er 

een beetje ijs gebroken

nerveus tekent ze waze kringetjes

met haar wijsvinger

je tekent mooi, zegt hij

ze lacht en zwijgt

is dit vrij, zegt hij

en voor het eerst kijkt ze hem aan en knikt

dan wordt de wak wat breder

hij weet niet meer wat

zeggen tegen het stille meisje

wacht jij op iemand ? vraagt zij

 

op de vitrine van Belle Rose

een kaarsrechte witte lijn

die het glazen raam vlekkeloos verdeelt in twee

een loze daad van

de grijze duif, in vogelvlucht

een lijn veel te hoog gegrepen voor een banaal liniaal

de volmaakte rechte streep, pal in het midden

in uitmuntende symmetrie

witte poep op heldere canvas

de uitgescheten streetart

 

de oude leest de ochtendkrant in de late namiddag

met een loep in Le Coq

het uitvergroten van het nieuws

ze houdt het glas iets hoger en dan weer lager

alles wordt troebel in de wereld

een waas over oorlogen, crisissen, de honger

pixels gaan dansen, hoofddingen verkruimelen, zwarte koppen duister

ze legt het vergrootglas neer, behoedzaam

kijkt in het niets, ledigt

haar koude koffie

het is al bijna donker op aarde

 

ik hou van de grondigheid

van de ochtend,

het oneindig tijdloze, zo even

vóór het losbreken van de absurde

stuurloze dag

het moment waarop de wereld helemaal zichzelf mag zijn.

er is een camion met tandenstokers
gekanteld op de E40
ter hoogte van Erpe Mere
je blijft maar laden en stapelen
en je denkt,  ach dat éne staafje
mag er nog wel bij

een bultje in het wegdek is fataal
één cocktailprikker legt het verkeer lam
in volle spits
mooier kan poëzie nooit meer worden

in Wijtschate stopte Amadou

vier sneeuwvlokken in een omslag

de sneeuwbrief is nooit bezorgd in Kaap Verde

Amadou kon enkel mama schrijven bovendien

kon zij geen sneeuw lezen

in de holte van een enveloppe zong

zij het lied van de Toucouleur

zij kon enkel Amadou schrijven dan

is het lang wachten op nieuws van

het thuisfront in de loopgrachten