hij had die afgewerkte adem

van een olijfboom in de vroege lente

zo iemand bij wie je vanzelfsprekend stil staat

en geruisloos wacht bij elk luchtledig moment

en dan die souffle van presentie

die rust van een windstil blad aan die olijfboom

je zou er zelfs vrede mee hebben als hij doodgewoon

 

de kreet van de oude

het zou pijn kunnen zijn of

gewoon een roep om de verlorenheid

in het geroezemoes van de afdeling Herfstvreugde

of een banale stervensnood, zo vergaat

de kreet tussen de rochels en het schreeuwen

dan staat hij ineens recht, in kamer 201

en gooit de rollator in een ruk door de kraaknette ruit

bij geen godverdomme of kwaadheid

gaat hij zitten in de relax met traagschuim kussen 

hier rusten onze ouders

vanwege hun kinderen

wat kan je nog toevoegen

aan Soudain, Ledoux, Hemeleers of Isabelle Elsoucht

enkel luidop zacht die namen zingen bij de vergane zerken

aan het Bericht van Permanente Verwaarlozing

bij Irène, zet ik een winterharde Buddleia

en dan mag het sneeuwen, een kerkhof vol

een zachte mantel over de hardsteen

die Buddleia houdt het wel

tot de vroege lente 

in de ouvert tous les jour

schittert het ontbrekende

die onvergankelijkheid van het alles van alle dag

van de Afrikaan aan de Beurs

hij streelt ongehaast de Kora

en de haveloze mondharmonicaspeler

in de eindeloze gang van het Centraal

slechts een ruwe kreet

zoals de nooit meer weerkerende golfslag in Breskens

in het alles van alle dag

twee kindjes, de BMW, het kortgeschoren gazon

en het muggenraam aan de terrasdeur

nu is het gewoon wachten op geluk

dat onvermijdelijk volgt zo vanzelfsprekend

als Netflix, soms een moord

als je geluk hebt of een politie-achtervolging

maar dat gebeurt zelden in de slaapstad

waar de menopauze sneller komt

aanrijden dat de BMW op de onderhoudsvriendelijke oprit

het land hunkert naar water
stille tijden, hoge wolken en golven
met lucht, geur van wier, kwal en krab
en ongerepte schelpen, ontembare wind
zout en maagdelijke duinen

de stilstand van een meeuw
boven een zee van zand

ineens weet je het gewoon
al lijkt het onuitspreekbaar
de leegte van niet meer stil staan
bij het rillen van een eikenblad
het niet meer geilen bij een opwaaierend rokje
het genot van diep inhaleren
als het verschil tussen dag en nacht
gewoon grijs wordt
en je enkel een vluchtig schouderklopje krijgt
dan weet je het wel
die zorgvuldigheid om net op tijd,
voorkomend haast onhoorbaar de deur te sluiten

hij kende zijn wereld
zei men achteraf 

zoals de hoogtespringer
die met gespannen borst en lange armen
als een bekoorlijke meeuw net onder lat zweeft
die rimpelloos stil blijft
terwijl hij gebogen de piste verlaat bij een snijdende stilte
en de springster
die haar ranke lichaam
net over de 2:09 meter tilt maar
met haar pronte borsten de lat streelt
die siddert en tenslotte toch valt
bij het stormachtig applaus van een hitsige arena

en hoe ze mekaar snikkend omhelzen
in de doodstille catacomben
bij die honderdste van een millimeter tussen leven en dood

het was een zomer zonder zomer

die late namiddag in het leeg gelopen zaaltje

ze ruimden zwijgend de zandasbak op het koertje

de halflege kopjes, een verweesd broodje

het trage tafelkleed

er passeert een wagen in de straat

zoals alles voorbij gaat

plots kijken ze op, de man en de vrouw

een verwaaide deur, een spleet licht

vluchtig als een argusvlinder

dan zetten ze de stoelen op tafel

alsof er niets is gebeurd

 

er zijn zo van die dagen

waarop sterven goed zou zijn

het vervuld zijn van leven

dat tijdloze gevoel

van alles kan en mag

zo'n dag waarop je zonder schroom

en tegelijk deemoedig het leven ver draagt

bij een poëzie van dood gaan

die de dagen doorstaat