het was een zomer zonder zomer

die late namiddag in het leeg gelopen zaaltje

ze ruimden zwijgend de zandasbak op het koertje

de halflege kopjes, een verweesd broodje

het trage tafelkleed

er passeert een wagen in de straat

zoals alles voorbij gaat

plots kijken ze op, de man en de vrouw

een verwaaide deur, een spleet licht

vluchtig als een argusvlinder

dan zetten ze de stoelen op tafel

alsof er niets is gebeurd

 

er zijn zo van die dagen

waarop sterven goed zou zijn

het vervuld zijn van leven

dat tijdloze gevoel

van alles kan en mag

zo'n dag waarop je zonder schroom

en tegelijk deemoedig het leven ver draagt

bij een poëzie van dood gaan

die de dagen doorstaat

 

de lucht leek groen die trage ochtend

aan de grafsteen van Sophie, amper vier

in 1924, haar moeder Johanna werd lang geleden 76

ik neem de regen niet ernstig in deze vroege morgen

tussen de spleten het onkruid, er vervelt een boom naast de zerk

ik wou dat er een kauw landde op de steen

zo heel even, en liefst elke ochtend, in elk seizoen

bij het ontwaken van de dag

en op de dikke laag sneeuw, die onvergankelijke kraaiepootjes

van je hebt geleefd

het meisje met het heel lange

zwarte kleed maar onpeilbare diepe split laat veel open

een vermoeden van

het gespeelde ongeïnteresseerde

de onkreukbare godin met enkel hulpeloze aanbidders

je wordt stapelgek van het vervolg vooral

omdat je weet dat het nooit komt

 

 

de kraanvogel riep het vrouwtje
radeloos, die schrille kreet
zoals dieren ruiken als onweer nadert
of het blinde kind de moederborst
 
hij wist het, de kraanvogel
die zesde augustus in Hiroshima
niemand die het hoorde,  laat staan luisterde
een vogel, ach wat gekwek
Truman weet wel wat hij doet
wat een naam ook
of Little Boy, het leek wel een Indianenverhaal

er is vandaag een mens minder

gevallen in de kleinste oorlog

hij ligt op het éénmanskerkhof in

het graf zonder bloemen noch kransen

behalve wormen en ergerlingen

enkel wind boven aarde

morgenochtend opnieuw zon

en dan weer donker en licht

boven het graf van een mens minder op aarde

ik wou dat ik met een grashalm kon schrijven

op een volkomen maagdelijk blad, groen op wit

verhalen zacht als mos met klare klanken

in flinterdunne lijnen zo zonder

begin of einde

en dan de wind die eerder weet

en dan weer wist 

twee Sans Papiers bedrijven

ongegeneerd de liefde

onder een bruine deken

heftig wordt er gerukt, haast geschreeuwd

want ze hebben honger, de lijven

gaan zwierig over en weer

hijgend en lachend komt hij overeind

ook in een onbestemd later

is er een triomfantelijk nu

ik kon hem wel hebben

de blozende slager in zijn gestreken

witte kiel met lichte bloedvlekken

en brillantine in zijn dunne haar

hij spuwde kort in zijn handen en wreef zich warm

vooraleer hij de ham sneed en

het koteletje hakte

altijd verhalen over lange koude winters

het rook naar verse karbonade en zware pepers

de winkel blonk, de zoete parfums

van de madammen, niet te dik gesneden

maar dat wist hij al

de frigo leek een kamer maar

hij woonde achter het brandglas met

de oude moeder, zij rolde zorgvuldig het gehakt

en verpakte de bestellingen

's avonds werd het geld geteld uitgestrooid op het toile cirée

na het weerbericht was hij ineens dood

natuurlijk liep het storm bij zijn grafkelder

en nog lang de man, aan de arm van de moeder

onbeschrijfelijk alleen.

 we hadden niks tekort en niks teveel

zei mijn moeder altijd

en dat leek de perfecte balans

tussen broos en sterk

tussen warm en koud maar nergens lauw

zwart en wit, maar nooit grijs

het zachte geel van rood met groen

het heilzame van vlees noch vis

zoiets als het uur van de wolf

dat vermoeden, wel voorhanden

maar nooit verslindend