ik weet dat het gaat sneeuwen

straks in de nacht, wit in zwart

zoveel als een vermoeden

dat onvermijdelijk wordt

en vlokken die vanzelf gaan dansen

gelijk het kind dat zich verliest in het spel

een verlies dat onoverwinnelijk blijkt

zo onpeilbaar is sneeuw, als het donker wordt

en toen was de scheids niet op het appèl

de spelers stonden als uitgelaten jonge hengsten

ongedurig aan de rand van het grasveld

tot iemand zomaar in de handen klapte

begonnen ze heel gewoon te spelen

de dartelheid van een kindertuin in een vroege namiddag

er werd kwiek gedribbeld, gecounterd, speelse één-tweetjes

het buitenspel werd vrolijk aanvaard

met een korte knik en handgebaar

voetballet zei iemand

bij het onsterfelijke doelpunt omhelsde

de doelman de spits

zomaar speelden ze voort, wat heet verlengingen

tot de avond viel en nog lang nadien

speelden ze mekaar aan in het donker

iemand klapte in de handen

maar ze hoorden het niet

 

de drie lichtbruine bladeren

aan de volkomen lege boom

zijn onvoorstelbaar mooi

in deze late herfst

onvermijdelijk gaan ze sterven

want dat maakt ze onsterfelijk

mooi die tijdelijkheid, het even maar

vergankelijk zijn 

 

oo, er is niets

wat je soms leest

geen echtbreuk, ongeneeslijk

kind, het huis staat niet in brand

geen armoe, obsessies, geen oorlog zelfs

het klavier is gedwee

in ijselijke lijzigheid duurt de uitgerokken lange dag

de nevel van een lege tijd

gedachten hol, de kwisjes op TV

zwijgen een gewoonte, apart slapen naast mekaar

hij dooft de lichten

morgen weer klaar

het is godgeklaagd

dat je nooit kunt repeteren

of zelfs geen tweede keer mag

zoals bij het parkeren in één vloeiende beweging

bij het rij-examen

de mooiste dood is natuurlijk omringd

door geliefden, nog wat herinneringen, een mop

kus op het voorhoofd, een knuffel

en dan, niet te lang meer, zacht vergaan

sterven in je slaap is het makkelijkst, zeggen

de overledenen, wat zou het ?

Tenzij je de avond vóór het slapen gaan zegt :

vannacht ga ik sterven. Goeienacht nog.

Het is van alle tijden, iedereen doet het

maar men zwijgt er over in alle talen.

Daar zijn geen woorden voor.

Toch maar proberen ?

Makkelijker gedaan dan gezegd, dat sterven.

hij had die afgewerkte adem

van een olijfboom in de vroege lente

zo iemand bij wie je vanzelfsprekend stil staat

en geruisloos wacht bij elk luchtledig moment

en dan die souffle van presentie

die rust van een windstil blad aan die olijfboom

je zou er zelfs vrede mee hebben als hij doodgewoon

 

de kreet van de oude

het zou pijn kunnen zijn of

gewoon een roep om de verlorenheid

in het geroezemoes van de afdeling Herfstvreugde

of een banale stervensnood, zo vergaat

de kreet tussen de rochels en het schreeuwen

dan staat hij ineens recht, in kamer 201

en gooit de rollator in een ruk door de kraaknette ruit

bij geen godverdomme of kwaadheid

gaat hij zitten in de relax met traagschuim kussen 

hier rusten onze ouders

vanwege hun kinderen

wat kan je nog toevoegen

aan Soudain, Ledoux, Hemeleers of Isabelle Elsoucht

enkel luidop zacht die namen zingen bij de vergane zerken

aan het Bericht van Permanente Verwaarlozing

bij Irène, zet ik een winterharde Buddleia

en dan mag het sneeuwen, een kerkhof vol

een zachte mantel over de hardsteen

die Buddleia houdt het wel

tot de vroege lente 

in de ouvert tous les jour

schittert het ontbrekende

die onvergankelijkheid van het alles van alle dag

van de Afrikaan aan de Beurs

hij streelt ongehaast de Kora

en de haveloze mondharmonicaspeler

in de eindeloze gang van het Centraal

slechts een ruwe kreet

zoals de nooit meer weerkerende golfslag in Breskens

in het alles van alle dag

twee kindjes, de BMW, het kortgeschoren gazon

en het muggenraam aan de terrasdeur

nu is het gewoon wachten op geluk

dat onvermijdelijk volgt zo vanzelfsprekend

als Netflix, soms een moord

als je geluk hebt of een politie-achtervolging

maar dat gebeurt zelden in de slaapstad

waar de menopauze sneller komt

aanrijden dat de BMW op de onderhoudsvriendelijke oprit